„ORGANIZACJA UKRAIŃSKICH NACJONALISTÓW pod przewodem STEPANA BANDERY wzywa do PODPORZĄDKOWANIA SIĘ utworzonemu WE LWOWIE, KRAJOWEMU RZĄDOWI (…). SŁAWA BOHATERSKIEJ ARMII NIEMIECKIEJ i jej FÜHREROWI, ADOLFOWI HITLEROWI” !!!
*****
W 1929 r. na Kresach Południowo-Wschodnich II Rzeczypospolitej rozpoczęła nielegalną działalność Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów (OUN). Wyznacznikiem działań tej organizacji było „Dziesięcioro przykazań nacjonalisty ukraińskiego”. Autorem „Dekalogu”, zredagowanego w czerwcu 1929 r., był student filozofii Stepan Łenkawśkyj (Stepan Łenkawski), współorganizator i uczestnik I Kongresu OUN w 1929 r., który odbył się w Wiedniu.
.
Dmytro Doncow (1883-1973)
.
Jako ideologię OUN Kongres przyjął, w formie uchwały, doktrynę nacjonalizmu ukraińskiego sformułowaną przez Dmytro Doncowa. Dostosowany do niej był wspomniany już „Dekalog ukraińskiego nacjonalisty”, szeroko rozkolportowany jeszcze przed powstaniem OUN.
Od roku następnego członkowie tej organizacji rozpoczęli akcje sabotażowo-dywersyjne i terrorystyczne przeciwko Polakom, jak również Ukraińcom, dążącym do ugody z Polską.
Szczególnie głośnym aktem terrorystycznym było zabicie 15 czerwca 1934 r. na rozkaz OUN ministra spraw wewnętrznych płk. Bronisława Pierackiego. Zbrodniczego czynu dokonał w Warszawie młody Ukrainiec o nazwisku Hryć Maciejko.
Jednym z czołowych działaczy OUN był wspomniany Stepan Łenkawski, urodzony 6 lipca 1904 r. w Uhornikach koło Kołomyii, który zmarł w Monachium, 30 października 1977 r., mając 73 lata.
W latach dwudziestych ubiegłego wieku Łenkawski był członkiem zarządu Związku Ukraińskiej Młodzieży Nacjonalistycznej. Na początku lat trzydziestych został aresztowany przez policję w Krakowie, następnie wiosną 1932 r. skazano go na kilka lat więzienia. Wolność odzyskał we wrześniu 1939 r.
Podczas drugiej wojny światowej był członkiem Ukraińskiego Komitetu Narodowego oraz kierownictwa OUN-banderowcy, piastując funkcję referenta propagandy. Jego przywódca był Stepan Bandera (1909-1959).
W dniu 30 czerwca 1941 r. nad ranem wojska niemieckie wkroczyły do opuszczonego przez wojska sowieckie Lwowa. Jeszcze w tym samym dniu banderowcy proklamowali w tym mieście niepodległość Ukrainy i nadali o tym komunikat przez lwowską rozgłośnię radiową, którą zdołali opanować na kilka dni. Odezwę nazwaną „Aktem 30 czerwca” odczytał Julian Sawićkyj (Julian Sawicki), student ze Lwowa.
Warto przytoczyć jej fragment :
Organizacja Ukraińskich Nacjonalistów pod przewodem Stepana Bandery wzywa do podporządkowania się utworzonemu we Lwowie Krajowemu Rządowi, (…). Sława Bohaterskiej Armii Niemieckiej i jej Führerowi Adolfowi Hitlerowi !
Ostatnie stwierdzenie powyższej odezwy było później wymazywane z oficjalnych dokumentów OUN. Rząd ten został rozwiązany w lipcu 1941 r., a jego członkowie uwięzieni.
Akcenty prohitlerowskie wspomnianego tekstu nie mogły bowiem przysłonić faktu, że powyższa proklamacja niepodległości była sprzeczna z planami kierownictwa III Rzeszy, w tym samego Hitlera wobec Ukrainy.
W dniu 1 sierpnia 1941 r. na mocy dekretu Hitlera powstał dystrykt „Galizien” włączony do Generalnego Gubernatorstwa, któremu podlegały obwody lwowski, tarnopolski, stanisławowski, drohobycki i południowa część powiatu krzemienieckiego.
Z kolei 1 września 1941 r. hitlerowcy utworzyli Reichskommisariat Ukraine, w skład którego wszedł m.in. Wołyń i Polesie oraz od 15 września tegoż roku rozpoczęli masowe aresztowania wśród aktywistów OUN-b, którzy z reguły byli ludźmi bardzo młodymi.
Stepana Banderę i część jego zwolenników osadzono w różnych więzieniach na terenie dystryktu „Galizien”, np. Kołomyia, Stanisławów i Lwów, przenosząc ich później głównie do Sachsenhausen oraz do więzienia Montelupich w Krakowie, a stąd do KL Auschwitz. Warto zaznaczyć, że niektórych banderowców zatrzymano także na terenie samego Krakowa.
Stepan Łenkawski (1904-1977)
Stepana Łenkawskiego aresztowano w lipcu 1941 r. we Lwowie i osadzono w obozie koncentracyjnym Auschwitz, gdzie otrzymał numer 49731. Z tego obozu został zwolniony 19 grudnia 1944 r.
Zatrzymano także wspominanego już Juliana Sawickiego, którego w KL Auschwitz, oznaczono numerem 49741. Później ewakuowany został do KL Mauthausen-Ebensee, gdzie zmarł wiosną 1945 r.
Julian Sawicki (1915-1945)
Po wojnie Stepan Łenkawski przebywał na emigracji, gdzie po zabójstwie Stepana Bandery w 1959 r. objął przywództwo kierownictwa OUN, a następnie od 1968 r. kierował wydziałem propagandy i redagował gazetę „Szlak Zwycięstwa”.
W dniu 22 sierpnia 2010 r. ukraińskie władze w obecności duchownych greckokatolickich odsłoniły w Uhornykach, w obwodzie Iwano-Frankiwskim (dawniej Stanisławowskim), pomnik Stepana Łenkawskiego, głównego ideologa Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów i autora wspomnianego „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”.
Podczas ceremonii odsłonięcia obecni byli mieszkańcy wsi oraz aktywiści partii politycznych: „Swobody”, „Naszej Ukrainy”, UNA-UNSO i innych organizacji nacjonalistycznych.
Bez takich postaci jak Stepan Łenkawski nie stalibyśmy dziś pod niebiesko-żółtym sztandarem, nie chodzilibyśmy w wyszywanych koszulach do ukraińskiej cerkwi grekokatolickiej. Dzięki takim osobom narodziła się niepodległość Ukrainy
– powiedział w swym przemówieniu mer Iwano-Frankiwska (dawniej Stanisławów) Wiktor Anuszkiewiczus.
Obecny na uroczystościach był także Ołeksandr Sycz, historyk i działacz „Swobody”, który zajmuje się życiem i działalnością Stepana Łenkawskiego.
Według Ołeksandra Sycza:
Tacy działacze, jak Stepan Łenkawski zasłużyli, żeby ich imionami były nazywane ulice, żeby stawiać im pomniki.
Pomnik w Uhrynkach przedstawia naturalnej wysokości postać Łenkawskiego z prawą ręką ułożoną na sercu. Na postumencie wyryte zostały stworzone przez banderowskiego „bohatera” przykazania „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”:
1. Zdobędziesz Państwo Ukraińskie albo zginiesz w walce o nie; 2. Nie pozwolisz nikomu plamić chwały ani czci Twojego Narodu; 3. Pamiętaj o wielkich dniach naszych Walk Wyzwoleńczych; 4. Bądź dumny z tego, że jesteś spadkobiercą walk o chwałę Włodzimierzowego Tryzuba; 5. Pomścisz śmierć Wielkich Rycerzy; 6. O sprawie nie mów z kim można, ale z kim trzeba; 7. Nie zawahasz się spełnić najniebezpieczniejszego czynu, jeśli tego będzie wymagać dobro sprawy; 8. Nienawiścią i bezwzględną walką będziesz przyjmował wrogów swojego Narodu; 9. Ani prośby, ani groźby, ani tortury, ani śmierć nie przymuszą ciebie do wyjawienia tajemnicy; 10. Będziesz dążyć do poszerzenia siły, chwały, bogactwa i przestrzeni Państwa Ukraińskiego.
Podczas drugiej wojny światowej „Dekalog” ten był wykorzystywany w szkoleniach ideologicznych członków UPA. Zawarte w broszurach objaśnienia „Dekalogu” tłumaczyły w sposób zbrodniczy wartości, którymi powinien kierować się ukraiński nacjonalista.
Ukraińska Armia Powstańcza – formacja zbrojna stworzona przez frakcję banderowską Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów w październiku 1942 r. – jest odpowiedzialna za dokonanie mordu na polskiej ludności zamieszkałej na Wołyniu i Kresach Południowo-Wschodnich II Rzeczypospolitej. Według dotychczasowych ustaleń podczas wojny z rąk ukraińskich nacjonalistów zginęło na tych terenach ponad 100 tysięcy Polaków.
Obecnie wiecepremierem nowo powstałego rządu ukraińskiego został wyżej wymieniony Ołeksandr Sycz – rodem z Wołynia, historyk, który zajmuje się badaniami nad życiem i działalnością Stepana Łenkawskiego – głównego ideologa Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i autora „Dekalogu ukraińskiego nacjonalisty”.
Wicepremier Ołeksandr Sycz
W 2011 r. Ołeksander Sycz aktywnie uczestniczył obchodach 102. rocznicy urodzin Stepana Bandery (przywódcy OUN) na zachodzie Ukrainy. Podczas uroczystego zebrania w Uhrynowie Starym, gdzie urodził się Bandera nazwał region karpacki „banderowską krainą”, a radnych samorządów regionu wzywał do stania się „duchowymi i urzędowymi banderowcami”.
Ołeh Tiahnybok
Wicepremierem nowego rządu ukaińskiego jest także Ołeh Tiahnybok, lider partii „Swoboda”, która jest ekstremalnie skrajną prawicową partią z elementami faszyzmu. ” Swoboda” obsadziła sześć głównych ministerstw w rządzie Arsenija Jaceniuka.
Serhij Kwit
Ministrem oświaty w nowym rządzie ukraińskim został Serhij Kwit, rektor Akademii Mohylańsko-Kijowskiej, doktor nauk filozoficznych, wielbiciel ideologa nacjonalizmu ukraińskiego Dmytro Doncowa, autor książki „Doncow. Ideologiczny portret”. Zachęcał swoich studentów do udziału w EuroMajdanie. Autor słów: „Idealizm Doncowa doprowadził go do znaczącego ideologicznego osiągnięcia, aktualnego do tej pory – idealnego postrzegania problemu”.
Andrij Mochnyk – minister środowiska, polityk „Swobody”, który w 2009 roku wraz Ołehem Tiahnybokiem i Ołeksandrem Syczem zwracał się do prezydenta Wiktora Juszczenki o nadanie Stepanowi Banderze tytułu bohatera narodowego.
Andrij Parubij
Sekretarzem Rady Narodowego Bezpieczeństwa i Obrony Ukrainy (RNBO) został Andrij Parubij, z obwodu lwowskiego, jeden z założycieli Socjalno-Narodowej Partii (ukraińskich nazistów), która potem przekształciła się w „Swobodę”. Komendant EuroMajdanu i dowódca Samoobrony EuroMajdanu.
Iryna Sech
W dniu 2 marca 2014 r. nominowano na stanowisko Przewodniczącego Administracji Państwowej we Lwowie osławioną Irynę Sech z nazistowskiej Swobody. Ta działaczka wsławiła się tym, że rok rocznie urządzała awantury w czasie obchodów rocznicy zbrodni, popełnionej przez nacjonalistów ukraińskich na Polakach w Hucie Pieniackiej w dniu 28 lutego 1944 r. Znana jest ze skrajnego antypolonizmu.
Dmitrij Jarosz
Komitet Śledczy Federacji Rosyjskiej rozpoczął śledztwo przeciwko ukrainskiemu nacjonaliście, liderowi „Prawego Sektora”, Dmitrijowi Jaroszowi. Stawia mu się zarzuty nawoływania do terroryzmu i ekstremizmu. Jarosz jest potencjalnym kandydatem na nowego prezydenta Ukrainy. Podobno Jarosz w rozmowie z Tiahnybokiem miał powiedzieć: „Polakom zrobimy drugi Katyń”.
Ołeksandr Muzyczko
Ołeksandr Muzyczko, szef „Prawego Sektora” na zachodnią Ukrainę, zwany „Saszko Biłyj”. Podczas wojny w Czeczenii był szefem ochrony prezydenta Dżochara Dudajewa.
Jewhen Niszczuk
Jewhen Niszczuk – minister kultury Ukrainy, aktor i gwiazda Majdanu. Wystąpil w propagandowym video, opartym o antypolski, ukraiński film „Żelazna sotnia”.
Andrij Tarasenko
Andrij Tarasenko, rzecznik „Prawego Sektora”, który twierdzi, że zbrodnia popełniona na Polakach na Wołyniu to brednia, na Majdanie w Kijowie powiedział:
Nasza organizacja, Prawy Sektor, nosi imię Bandery. On jest symbolem rewolucyjnej walki o niepodległość kraju. Gdyby go nie było, nie byłoby Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN), a bez OUN nie byłoby dziś niezależnej Ukrainy.
Wspomniany Andrij Tarasenko sądzi także, że Przemyśl i kilka powiatów należy zwrócić Ukrainie. Są to tereny od Jasła po Hrubieszów, a na zachód aż po Łańcut.
Środki masowego przekazu w Polsce z reguły pomijają fakty, które powyżej opisałem. Nic z ich doniesień nie dowiemy sie, że takich skrajnych nacjonalistów popierali polscy politycy podczas wyjazdów na Majdan. Media polskie jakby objął jakiś paraliż, idący od góry, ze strony naszych polityków, którzy wydarzenia na kijowskim Majdanie wspierali, a teraz nie wiedzą co zrobić w sytuacji, jaka obecnie zaistniała.
W tygodniku „Przegląd” 2014 nr 10 ukazał się interesujący artykuł Leszka Konarskiego, zatytułowany „Tragizm Majdanu, z którego warto zacytować obszerny fragment:
W Polsce i na Zachodzie słuchano przedstawicieli diaspory ukraińskiej wywodzącej się ze środowisk postbanderowskich. To główny błąd przegranej walki o rząd dusz na Ukrainie. Większość obywateli Ukrainy chciałaby żyć na poziomie mieszkańców Zachodu, ale pozostać w obszarze kultury rosyjskiej. Ukraińcy wcale masowo nie popierają wstąpienia ich kraju do Unii. Na Majdanie walczył nie kwiat młodzieży ukraińskiej, ale bojówkarze przesiąknięci ideą nacjonalizmu, szukający przygody i sposobu na życie – mówi historyk dr Andrzej Zapałowski. I dodaje: – Sprawa finansowania przez Europę Zachodnią, a zwłaszcza przez USA, „demokracji” na Ukrainie jest znana od lat, ale objęta zmową milczenia. Rozbudzono tyle nadziei na polepszenie życia milionów Ukraińców, że może to się stać katalizatorem kolejnego wybuchu społecznego, tym razem przeciw nowej władzy.
————————————————————————————————————————
Adam Cyra
Oświęcim, dnia 7 marca 2014 r.
Konwent Narodowy Polski 
SS GALIZIEN – jedna z najbardziej ekstremistycznych NIEMIECKICH DYWIZJI SS sformowana z UKRAIŃCÓW !!!
.
.
Do dnia dzisiejszego na Ukrainie uważani są za bohaterów – nie dajmy fałszować historii ! – Zapraszamy do zapoznania się z tekstem oraz udostępniania.
SS Galizien – Decyzja władz niemieckich o utworzeniu 14 SS-Freiwilligen Grenadier Division „Galizien” (14 Ochotnicza Strzelecka(grenadierska) Dywizja SS „Galicja”) została podana do publicznej wiadomości w dniu 28 kwietnia 1943 roku przez gubernatora dystryktu galicyjskiego Generalnej Guberni SS-Brigadefuhrera dr Otto Wachtera. Nabór do dywizji spośród ludności ukraińskiej był w zasadzie dobrowolny, do 2 czerwca w Biurze Werbunkowym znalazło się 82 000 zgłoszeń, z których przyjęto 53 000 ochotników. Do dywizji tej zgłaszali wschodniomałopolscy Rusini i Ukraińcy, przede wszystkim członkowie Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów (OUN) i ich sympatycy. Było wsród nich także sporo byłych strażników z hitlerowskich obozów koncentracyjnych. Korpus oficerski dywizji był w zasadzie niemiecki. Dowódcą dywizji został generał Fritz Freitag, zaś szefem sztabu mjr Wolf-Dietrich Heike, a adiutantem Ukrainiec płk. Dmytro Palijiw. Z okazji powołania dywizji SS-Galizien w kwietniu 1943 roku katedrze greckokatolickiej (unickiej) pod wezwaniem św. Jura we Lwowie odbyło się uroczyste nabożeństwo, z udziałem władz niemieckich, celebrowane przez biskupa J.Slipyja. 18 lipca 1943 nastąpił odjazd pierwszej grupy ochotników ze Lwowa. Zostali oni umieszczeni w obozie szkoleniowym w Pustkowie koło Dębicy. Pozostałe pododdziały szkoliły się na poligonach ćwiczebnych w Neuhammer na Śląsku, Norymberdze, Monachium, Treslau, a także w innych miejscowościach w Niemczech, Francji i okupowanej Polsce. W skład dywizji weszły ostatecznie 29, 30, 31 pułki piechoty, pułk zapasowy, oraz inne pododdziały dywizyjne już w 1943 roku niektóre pododdziały SS-Galizien, które znajdowały się pod Lwowem, Jasłem, Krosnem i Gorlicami na rozkaz Himmlera przerwały szkolenie i zostały włączone do akcji eksterminacyjnej operacji pod kryptonimem „Wehrwolf” na Zamojszczyźnie. Natomiast na początku 1944 roku z żołnierzy SS-Galizien została sformowana grupa pod dowództwem majora Beyersdorfa jako SS Kampfgruppe „Beyersdorf”, w sile około 2000 ludzi, do zadań specjalnych. Grupa ta wzięła między innymi udział w operacji eksterminacyjnej na Chełmszczyźnie. W sumie w latach 1943-1945 pododdziały SS-Galizien brały udział w bardzo wielu akcjach eksterminacyjnych na zapleczu frontu. Wymienić tu można miedzy innymi pacyfikacje wsi polskich na terenie województw: tarnobrzeskiego, kieleckiego rzeszowskiego, tarnowskiego, zamojskiego jak też liczne podobne akcje jakie miały miejsce na Kresach Wschodnich II RP. Nawiasem mówiąc były one niejednokrotnie przeprowadzane przy aktywnym współudziale OUN-UPA. Dopiero w krytycznej sytuacji militarnej, zdecydowano o użyciu dywizji SS-Galizien na froncie niemiecko-sowieckim . W dniach 14-22 lipca 1944 dywizja została okrążona i zniszczona pod Brodami przez wojska radzieckie. Wówczas to straciła ona blisko 7000 spośród 11 000 żołnierzy. Po tej klęsce wielu żołnierzy z rozbitej dywizji przeszło do oddziałów OUN-UPA. Po odtworzeniu dywizji SS-Galizien z żołnierzy pułku zapasowego, ukraińskich policjantów i ochotników, niektóre z jej pododdziałów brały udział w tłumieniu powstania słowackiego w okresie od 29 sierpnia do 3 listopada 1944 roku. Na przełomie stycznia i lutego 1945 oddziały SS-Galizien zostały przerzucone do Jugosławii (Słowenia), gdzie użyto je do tłumienia ruchu niepodległościowego. W wyniku poniesionych strat skierowano ją później teren Austrii, celem dalszych uzupełnień. W dniu 27 kwietnia 1945 ukraińscy żołnierze zostali na nowo zaprzysiężeni a dywizja SS-Galizien przeformowana jako 1 SS Dywizja „Hałyczyna” ( w skrócie zwana SS-Hałyczyna). Dywizja ta weszła w skład nowo tworzonej Ukraińskiej Narodowej Armii, na czele której stanął SS-Grupenfuhrer Pawło Szandruk. przed bezwarunkową kapitulacją III Rzeszy, ukraińscy SS-mani znaleźli się w rejonie Klagenfurtu, gdzie poddali się wojskom amerykańskim i angielskim. Warto podkreślić, że nikt z żołnierzy, czy też oficerów ukraińskich służących w dywizji SS-Galizien nie został nigdy postawiony przez władze zachodnie przed sądem za popełnione w czasie wojny zbrodnie. Jak się obecnie przypuszcza wynikało to głównie z zainteresowania brytyjskich i amerykańskich tajnych służb ich wykorzystaniem w przyszłej działalności antysowieckiej.
Nieukarane zbrodnie SS-Galizien z lat 1943-1945
CHODACZKÓW WIELKI, powiat Tarnopol. 16 kwietnia 1944 roku oddziały SS-Galizien rozpoczęły systematyczne palenie i niszczenie zabudowań oraz mordowanie mieszkańców wsi. Do uciekających ludzi, w pierwszej kolejności do mężczyzn strzelali zapalającymi pociskami fosforowymi, zaś dzieci i starców wrzucali w ogień do płonących domów. W sumie łączna strata polskiej ludności wyniosła 862 osoby.
HUTA PIENIACKA, powiat Brody. Tragedia tej wsi rozegrała się 28 lutego 1944 roku w ciągu zaledwie siedmiu godzin. Pułk SS-Galizien i kureń UPA dokonał tu masakry polskiej ludności, mordując łącznie co najmniej 868 osób i paląc 172 gospodarstwa. Tego dnia około godziny 6.00 rano ukraińscy żołnierze SS-Galizien otoczyli pierścieniem wioskę i po ukazaniu się sygnałów świetlnych rozpoczęli natarcie. Za SS-manami sunęły bojówki OUN-UPA . Niemiecki dowódca, a potem, a potem jego ukraiński zastępca wydali rozkazy, by spędzić mieszkańców do kościoła i szkoły. Po stłoczeniu ludności w budynkach i stodołach, zaczęto je podpalać. Uciekających z płomieni ognia uśmiercano ogniem z broni maszynowej. Tylko nielicznym mieszkańcom udało się uratować życie uchodząc do lasu lub kryjąc się w uprzednio przygotowanych podziemnych i piwnicznych schronach. W ciągu jednego dnia polska wieś Huta Pieniacka przestała istnieć, a ocaleni mieszkańcy zbierali spalone zwłoki, których nie można było rozpoznać . Ofiary pochowano w dwóch wspólnych mogiłach. Z biegiem czasu rozebrano kościół rzymsko-katolicki i budynki szkolne, które ocalały z pożogi. Zniwelowano grunt, a miejsce gdzie położona była wieś zaczęło służyć wypasowi bydła. Ocalała przydrożna figurka Matki Boskiej, bez głowy i rąk, z napisem Anno Domini „1867”.
PODKAMIEŃ, powiat Brody. Ludność polska z okolicznych wiosek, z samego Podkamienia a także z Wołynia w obawie przed nasilającymi się morderczymi napadami bojówek OUN-UPA zaczęła się chronić w zabytkowym klasztorze OO. Dominikanów z XVII wieku w Podkamieniu, który był otoczony murami i basztami. Skoncentrowało się tam około 2000 osób, przeważnie kobiet oraz dzieci. W dniach 11-17 marca 1944 żołnierze SS-Galizien we współdziałaniu z bojówkami OUN-UPA dokonali rzezi 300 osób narodowości polskiej znajdującej się w tym klasztorze. W czasie pogromu Polaków w samym miasteczku Podkamień, przeważnie od kul, noża i siekiery, straciło życie około 500 osób. Poza Podkamieniem zamordowano jeszcze około 300 osób w Palikrowach, 20 w Maliniskach i 16 w Czernicy. Samo sanktuarium w skład którego wchodził klasztor i kościół w Podkamieniu zostało zniszczone przez żołnierzy SS-Galizien i terrorystów z OUN-UPA. Obrabowano doszczętnie klasztor i kościół z drogocennych przedmiotów jak również prywatne mieszkania rodzin polskich. Ocalał słynący łaskami obraz Matki Boskiej Podkamieńskiej, który obecnie znajduje się w kościele pod wezwaniem św. Wojciecha we Wrocławiu.
SIEMIANÓWKA, powiat Lwów. 22 lipca 1944 rankiem przybyły do Siemianówki dwie kompanie żołnierzy SS-Galizien, prawdopodobnie ocalałe z pogromu dywizji pod Brodami. Wówczas to zaczęto wypędzać mieszkańców z ich domów, gromadzić w większe skupiska i podpalać zabudowania. Ukraińscy SS-mani zaczęli mordować ludzi i grabić ich mienie. Zginęło ponad 30 osób a kilkadziesiąt gospodarstw zostało spalonych a sprawcy mordu odjechali ze zrabowanym mieniemW godzinach popołudniowych tyraliera ukraińskich SS-manów ruszyła na wieś, a za nią posuwały się bojówki OUN-UPA. Jednak dzięki pomocy udzielonej w samą porę miejscowej Samoobronie przez oddział AK, ludność Siemianówki została uchroniona przed całkowitą zagładą.
Oprócz eksterminacji ludności polskiej w takich miejscowościach jak; Chodaczków Wielki, Huta Pieniacka, Podkamień, Siemianówka i Wicyń, ukraińscy żołnierze SS-Galizien dopuszczali się zbrodni wojennych, mordując bezbronną ludność polską co najmniej w kilku dziesiątkach innych miejscowości, zarówno na terenie Małopolski Wschodniej jak też Wołyniu czy południowej Lubelszczyźnie, a także i w odleglejszych regionach : Artasów, Bełżec, Biłgoraj, Borowice, Chlipie, Doroszów Wielki, Dragonówka, Gozdów, Hanaczów, Hermanowice, Hołowc Rawskie, Hucisko, Janówka, Jasienica Polska, Kalników, Konie, Kozaki, Lasków, Małków, Młynów, Obrowice, Palikrowy, Pawłów, Poczapińce, Poturzyn, Prehoryłe, Rakowiec, Rąblowo, Smoligów, Syry, Szerokie Pole, Szutów, Tarnopol, Tuligłowy, Udnowo, Uhnów, Warszawa, Wola Wysocka, Wólka Końska, Zabojki, Zawoja, Zawodnie, Żydaczów.
MŁYNÓW, woj. Łuck (wołyńskie) oddział ukraińskich żołnierzy SS-Galizien spalił żywcem ludzi spędzonych z okolicznych wiosek.
POTURZYN, woj. Lublin. Podczas ewakuacji ludności polskiej z ich siedzib, doszło w dniu l kwietnia 1944 r. w Poturzynie do potwornej zbrodni. We wczesnych godzinach rannych jednostka ukraińskich żołnierzy SS-Galizien współdziałając z terrorystycznymi bojówkami OUN-UPA, wtargnęła do Poturzyna, gdzie schroniła się większa grupa uchodźców z terenu gminy drohobyczowskiej i kryłowskiej. Napastnicy zamordowali 162 osoby.
PREHORYŁE, woj. Lublin. O świcie 8 marca 1944 r. na polską kolonię Prehoryłe morderczo – rabunkowego napadu dokonali żołnierze SS-Galizien, przy współudziale ukraińskich policjantów „ortschutzów” i terrorystycznych bojówek OUN-UPA z okolicznych miejscowości Szychowic, Kryłowa i Gołębia. Najpierw okrążyli wieś szczelnym pierścieniem, a następnie mordowali w okrutny sposób ludność polską. Poniosły śmierć całe rodziny polskie . Łącznie zamordowano 38 osób, w tym dzieci, kobiety i starców. Rankiem 9 marca 1944 r. oddziały SS-Galizien, wspólnie z ukraińskimi szowinistami, zarówno miejscowymi jak i z sąsiedzkich wiosek, dokonali ponownego napadu na Prehoryłe, dokańczając morderczo rabunkowego wyczynu. Wymordowali wielu ocalałych Polaków, a zabudowania wiejskie spalili.
SMOLIGÓW, woj. Lublin. W dniu 12 marca 1944 r. ukraińscy żołnierze SS-Galizien, wspólnie z ukraińskimi policjantami i terrorystycznymi bojówkami OUN-UPA, a także z wojskiem Wehrmachtu rozpoczęły eksterminację polskich kolonii w regionie Smoligów-Łasków-Stara Wieś. Około godziny 5.00 rano w dniu 27 marca 1944 r. oddziały SS-Galizien i Wehrmachtu otoczyły ścisłym kordonem Smoligów. Następnie wewnątrz kotła rozgorzała desperacka obrona mieszkańców. W płonącej wsi, esesowcy i wehrmachtowcy mordowali mieszkańców w sposób okrutny, nie oszczędzając dzieci, kobiet i starców. Obrońcy ulegli przemocy. Ludzi palono żywcem. Gwałcono i zabijano kobiety. Rabowano mienie.
HANACZÓW, pow. Przemyślany. W kolejnym napadzie na ludność polską wieś Hanaczów została spalona, a wielu jej mieszkańców wymordowano. Nie oszczędzono dzieci kobiet i starców.
ŁOZOWA – w okolicy miasteczka o nazwie Łozowa, pow. Brzeżany, woj. Tarnopol na alei starych drzew,żołnierze dywizji SS-Galizien przy współudziale OUN-UPA i Ukrainische Hilfpolizei dokonali masowego mordu polskich dzieci. Do każdego drzewa przybijano wokół małe polskie dzieci tworząc tak zwany „wianuszek”. Jest to szczególnie ohydna zbrodnia na małych bezbronnych dzieciach polskich i do tego udokumentowana fotograficznie.
BORÓW (kieleckie) – 1/2 lutego 1944 Oddziały żandarmerii, SS i SS-Galizien w sile około 3 tysięcy żołnierzy wkroczyły w godzinach nocnych do wsi Borów, gmina Annopol, i przy użyciu broni pancernej całkowicie zniszczyły wieś liczącą 280 gospodarstw, a ludność wymordowały. Wiele osób poniosło śmierć w płonących zabudowaniach. Liczne grupy osób, nie wyłączając kobiet, starców i dzieci, hitlerowcy spędzili do jednego budynku, który następnie podpalili Łączną ilość zamordowanych obliczono na 300 osób.
28 lipca 1944r. Wieś Kamionka, gmina Kozłów (kieleckie), została otoczona przez żandarmerię niemiecką i oddział Ukraińców z dywizji SS-Galizien(…) Ogółem zamordowali 7 osób i spalili 15 zabudowań gospodarczych; 28 VII 1944. Żandarmeria niemiecka i Ukraińcy z dywizji SS-Galizien wkroczyli, do Przysieka, gmina Kozłów(…) zamordowali 7 osób oraz spalili 22 zabudowania gospodarcze.
28 lipca 1944. Wieś Kamionka, gmina Kozłów, została otoczona przez żandarmerię niemiecką i oddział Ukraińców z dywizji SS-Galizien(…) Ogółem zamordowali 7 osób i spalili 15 zabudowań gospodarczych; 28 VII 1944. Żandarmeria niemiecka i Ukraińcy z dywizji SS-Galizien wkroczyli, do Przysieka, gmina Kozłów(…) zamordowali 7 osób oraz spalili 22 za l budowania gospodarcze.
8 czerwca 1943. (rzeszowskie) Gestapo przy udziale ukraińskiego oddziału SS-Galizien otoczyło wczesnym rankiem wieś Zwierzyniec . W czasie łapanki zastrzelili 10 osób, po śledztwie jeszcze 9, strzałami w tył głowy.
2 luty 1944.(tarnobrzeskie) Po zniszczeniu Borowa te same jednostki hitlerowskie przeprowadziły pacyfikację wsi Szczecyn, gmina Gościeraków(…) Spalono 142 gospodarstwa, wrzucając zarówno zabitych, jak i jeszcze żyjących oraz rannych do płonących budynków. Śmierć poniosło kilkuset mieszkańców.
2 luty 1944.(tarnobrzeskie) Oddziały żandarmerii, SS i jednostki SS-Galizien (…) dokonały i pacyfikacji wsi Wólka Szczecka, gmina Gościeradów. Zamordowano ponad 200 osób, w tym około 50 kobiet i 20 dzieci(…) Wiele osób spłonęło żywcem. Prawie cała wieś, licząca ponad 200 budynków, została spalona.
24 września 1944.(tarnowskie) Oddziały Wehrmachtu, SS, żandarmerii i ukraińskiej dywizji SS-Galizien we wczesnych godzinach rannych otoczyły wieś Jamna, gmina Zakliczyn (…) wkroczyły do wsi rozstrzeliwując napotykanych mieszkańców i paląc ich zabudowania. Zabili ogółem 23 osoby i spalili 30 zabudowań…); 23-24 listopada 1944. Oddział ukraińskiej dywizji SS-Galizien (…) zaatakował Rajbrot (…) faszyści ukraińscy spalili dwa gospodarstwa, zastrzelili 2 osoby i 3 aresztowali.
24 czerwca 1943.(zamojskie) Oddziały SS z udziałem ukraińskich nacjonalistów dokonały pacyfikacji wsi Majdan Nowy, gmina Księżpol (…) Spłonęło 58 gospodarstw, a śmierć poniosło 28 osób 2 lipca 1943 roku rozegrał się dramat Majdanu Starego. Egzekucję przeprowadzili żołnierze z ukraińskiej dywizji SS-Galizien, którzy także spalili wieś. W czasie pacyfikacji zamordowali łącznie 65 osób, w tym 28 kobiet, 15 dzieci (…) Ponadto spalili 76 gospodarstw, zdemolowali kościół, niszcząc obrazy, naczynia liturgiczne itp.; W marcu 1944. Żołnierze ukraińskiej dywizji SS-Galizien i policja ukraińska w służbie niemieckiej dokonali pacyfikacji wsi Gozdów, gmina Werbkowice. Faszyści rozstrzelali ok. 30 mieszkańców wsi, w tym kilkoro dzieci i kobiet.
Oczywiście podane tylko przykłady nie wyczerpują całego rejestru zbrodni dokonanych przez ukraińskich żołnierzy SS-Galizien.
Na zakończenie warto dodać, że ukraińscy żołnierze SS-Galizien dokonywali eksterminacji ludności cywilnej nie tylko na terenach dawnej II Rzeczypospolitej, ale także i w dalszych regionach. Przykładowo w Czechosłowacji brali oni udział w tłumieniu Powstania Słowackiego, zaś w Jugosławii zwalczali ruch niepodległościowy. Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze uznał SS-Galizien za organizacje zbrodniczą i przestępczą, co nie przeszkodziło brytyjskim służbom specjalnym dać w 1947 roku schronienie 8000 członkom SS-Galizien aby wykorzystać ich do własnych celów przeciwko sowietom. Również władze polskie niewiele zrobiły zwłaszcza po 1989 roku aby te zbrodnie nagłośnić a zbrodniarzy ukarać.
https://www.facebook.com/pages/Przeciwni-gloryfikacji-Bandery-UPA-OUN-NIE-zapomnimy/266728003491431
* ROMAN SZUCHEWYCZ: „ŚMIERĆ JEDNEGO LACHA to METR WOLNEJ UKRAINY” !!!
.
.
„ALBO będzie UKRAINA, albo LECHICKA KREW po KOLANA”
„POLAKÓW w PIEŃ WYCIĄĆ”
5 marca 1950 w okolicach Lwowa, w WALCE z oddziałami sowieckiego MINISTERSTWA BEZPIECZEŃSTWA PAŃSTWOWEGO, zginął JEDEN z NAJWIĘKSZYCH ZBRODNIARZY – ROMAN SZUCHEWYCZ „TARAS CZUPRYNKA”, NACZELNY DOWÓDCA UPA i KIEROWNIK OUN-B (Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, frakcji Bandery).
I jeszcze jeden z cytatów tego ZBRODNIARZA z dnia 25 luty 1944r.
„… KONIECZNE jest przyspieszenie LIKWIDACJI POLAKÓW, muszą zostać CAŁKOWICIE ZGŁADZENI, ich WIOSKI SPALONE (…) LUDNOŚĆ POLSKĄ należy ZNISZCZYĆ” !!!
DR ALEKSANDER KORMAN: „135 METOD ZAMĘCZANIA POLAKÓW PRZEZ UON-UPA” !!!
.
.
* 135 TORTUR i OKRUCIEŃSTW stosowanych przez TERRORYSTÓW OUN-UPA na LUDNOŚCI POLSKIEJ KRESÓW WSCHODNICH *
Wymienione poniżej metody tortur i okrucieństw stanowią tylko przykłady i nie obejmują pełnego zbioru, stosowanych przez terrorystów OUN-UPA metod pozbawiania życia – polskich dzieci, kobiet i mężczyzn w męczarniach. Pomysłowość tortur była nagradzana.
Zbrodnia przeciw ludzkości popełniona przez ukraińskich terrorystów może być przedmiotem badań nie tylko historyków, prawników, socjologów, ekonomistów, ale także i psychiatrów.
001. Wbijanie dużego i grubego gwoździa do czaszki głowy.
002. Zdzieranie z głowy włosów ze skórą (skalpowanie).
003. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czaszkę głowy.
004. Zadawanie ciosu obuchem siekiery w czoło.
005. Wyrzynanie na czole “orła”.
006. Wbijanie bagnetu w skroń głowy.
007. Wyłupywanie jednego oka.
008. Wybieranie dwoje oczu.
009. Obcinanie nosa.
010. Obcinanie jednego ucha.
011. Obrzynanie obydwu uszu.
012. Przebijanie kołami dzieci na wylot.
013. Przebijanie zaostrzonym grubym drutem ucha na wylot drugiego ucha.
014. Obrzynanie warg.
015. Obcinanie języka.
016. Podrzynanie gardła.
017. Podrzynanie gardła i wyciąganie przez otwór języka na zewnątrz.
018. Podrzynanie gardła i wkładanie do otworu szmaty.
019. Wybijanie zębów.
020. Łamanie szczęki.
021. Rozrywanie ust od ucha do ucha.
022. Kneblowanie ust pakułami przy transporcie jeszcze żywych ofiar.
023. Podcinanie szyi nożem lub sierpem.
024. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.
025. Pionowe rozrąbywanie siekierą głowy.
026. Skręcanie głowy do tyłu.
027. Robienie miazgi z głowy przez wkładanie głowy w ściski zaciskane śrubą.
028. Obcinanie głowy sierpem.
029. Obcinanie głowy kosą.
030. Odrąbywanie głowy siekierą.
031. Zadawanie ciosu siekierą w szyję.
032. Zadawanie ran kłutych w głowie.
033. Cięcie i ściąganie wąskich pasów skóry z pleców.
034. Zadawanie innych ran ciętych na plecach.
035. Zadawanie ciosów bagnetem w plecy.
036. Łamanie kości żeber klatki piersiowej.
037. Zadawanie ciosu nożem lub bagnetem w serce lub okolice serca.
038. Zadawanie ran kłutych nożem lub bagnetem w pierś.
039. Obcinanie kobietom piersi sierpem.
040. Obcinanie kobietom piersi i posypywanie ran solą.
041. Obrzynanie sierpem genitalii ofiarom płci męskiej.
042. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską.
043. Zadawanie ran kłutych brzucha nożem lub bagnetem.
044. Przebijanie brzucha ciężarnej kobiecie bagnetem.
045. Rozcinanie brzucha i wyciąganie jelit na zewnątrz u dorosłych.
046. Rozcinanie brzucha kobiecie w zaawansowanej ciąży i w miejsce wyjętego płodu, wkładanie np. żywego kota i zaszywanie brzucha.
047. Rozcinanie brzucha i wlewanie do wnętrza wrzątku – kipiącej wody.
048. Rozcinanie brzucha i wkładanie do jego wnętrza kamieni oraz wrzucanie do rzeki.
049. Rozcinanie kobietom ciężarnym brzucha i wrzucanie do wnętrza potłuczonego szkła.
050. Wyrywanie żył od pachwiny, aż do stóp.
051. Wkładanie do pochwy – wagina rozżarzonego żelaza.
052. Wkładanie do waginy szyszek sosny od strony wierzchołka.
053. Wkładanie do waginy zaostrzonego kołka i przepychanie aż do gardła, na wylot.
054. Rozcinanie kobietom przodu tułowia ogrodniczym scyzorykiem, od waginy, aż po szyję i pozostawienie wnętrzności na zewnątrz.
055. Wieszanie ofiar za wnętrzności.
056. Wkładanie do waginy szklanej butelki i jej rozbicie.
057. Wkładanie do otworu analnego szklanej butelki i jej stłuczenie.
058. Rozcinanie brzucha i wsypywanie do wnętrza karmy dla zgłodniałych świń tzw. osypki, który to pokarm wyrywały razem z jelitami i innymi wnętrznościami.
059. Odrąbywanie siekierą jednej ręki.
060. Odrąbywanie siekierą obydwóch rąk.
061. Przebijanie dłoni nożem.
062. Obcinanie palców u ręki nożem.
063. Obcinanie dłoni.
064. Przypalanie wewnętrznej strony dłoni na gorącym blacie kuchni węglowej.
065. Odrąbywanie pięty.
066. Odrąbywanie stopy powyżej kości piętowej.
067. Łamanie kości rąk w kilku miejscach tępym narzędziem.
068. Łamanie kości nóg w kilku miejscach tępym narzędziem.
069. Przecinanie tułowia na wpół piłą ciesielską, obłożonego z dwóch stron deskami.
070. Przecinanie tułowia na wpół specjalną piłą drewnianą.
071. Obcinanie piłą obie nogi.
072. Posypywanie związanych nóg rozżarzonym węglem.
073. Przybijanie gwoździami rąk do stołu, a stóp do podłogi.
074. Przybijanie w kościele na krzyżu rąk i nóg gwoździami.
075. Zadawanie ciosów siekierą w tył głowy, ofiarom ułożonym uprzednio głową do podłogi.
076. Zadawanie ciosów siekierą na całym tułowiu.
077. Rąbanie siekierą całego tułowia na części.
078. Łamanie na żywo kości nóg i rąk w tzw. kieracie.
079. Przybijanie nożem do stołu języczka małego dziecka, które później wisiało na nim.
080. Krajanie dziecka nożem na kawałki i rozrzucanie ich wokół.
081. Rozpruwanie brzuszka dzieciom.
082. Przybijanie bagnetem małego dziecka do stołu.
083. Wieszanie dziecka płci męskiej za genitalia na klamce drzwi.
084. Łamanie stawów nóg dziecka.
085. Łamanie stawów rąk dziecka.
086. Zaduszenie dziecka przez narzucenie na niego różnych szmat.
087. Wrzucanie do głębinowych studni małych dzieci żywcem.
088. Wrzucanie dziecka w płomienie ognia palącego się budynku.
089. Rozbijanie główki niemowlęcia przez wzięcie go za nóżki i uderzenie o ścianę lub piec.
090. Powieszenie za nogi zakonnika pod amboną w kościele.
091. Wbijanie dziecka na pal.
092. Powieszenie na drzewie kobiety do góry nogami i znęcanie się nad nią przez odcięcie piersi i języka, rozcięcie brzucha i wybranie oczu oraz odcinanie nożami kawałków ciała.
093. Przybijanie gwoździami małego dziecka do drzwi.
094. Wieszanie na drzewie głową do góry.
095. Wieszanie na drzewie nogami do góry.
096. Wieszanie na drzewie nogami do góry i osmalanie głowy od dołu ogniem zapalonego pod głową ogniska.
097. Zrzucanie w dół ze skały.
098. Topienie w rzece.
099. Topienie przez wrzucenie do głębinowej studni.
100. Topienie w studni i narzucanie na ofiarę kamieni.
101. Zadźganie widłami, a potem pieczenie kawałków ciała na ognisku.
102. Wrzucenie dorosłego w płomienie ogniska na polanie leśnej, wokół którego ukraińskie dziewczęta śpiewały i tańczyły przy dźwiękach harmonii.
103. Wbijanie koła do brzucha na wylot i utwierdzanie go w ziemi.
104. Przywiązanie do drzewa człowieka i strzelanie do niego jak do tarczy strzelniczej.
105. Prowadzenie nago lub w bieliźnie na mrozie.
106. Duszenie przez skręcanie namydlonym sznurem zawieszonym na szyi, zwanym arkanem.
107. Wleczenie po ulicy tułowia przy pomocy sznura zaciśniętego na szyi.
108. Przywiązanie nóg kobiety do dwóch drzew oraz rąk ponad głową i rozcinanie brzucha od krocza do piersi.
109. Rozrywanie tułowia przy pomocy łańcuchów.
110. Wleczenie po ziemi przywiązanego do pojazdu konnego.
111. Wleczenie po ulicy matki z trojgiem dzieci, przywiązanych do wozu o zaprzęgu konnym w ten sposób, że jedną nogę matki przywiązano łańcuchem do wozu, a do drugiej nogi matki jedną nogę najstarszego dziecka, a do drugiej nogi najstarszego dziecka przywiązano nogę młodszego dziecka, a do drugiej nogi młodszego dziecka, przywiązano nogę dziecka najmłodszego.
112. Przebicie tułowia na wylot lufą karabinu.
113. Ściskanie ofiary drutem kolczastym.
114. Ściskanie razem dwie ofiary drutem kolczastym.
115. Ściskanie więcej ofiar razem drutem kolczastym.
116. Periodyczne zaciskanie tułowia drutem kolczastym i co kilka godzin polewanie ofiary zimną wodą w celu odzyskania przytomności i odczuwania bólu i cierpienia.
117. Zakopywanie ofiary do ziemi na stojąco po szyję i w takim stanie jej pozostawienie.
118. Zakopywanie żywcem do ziemi po szyję i ścinanie później głowy kosą.
119. Rozrywanie tułowia na wpół przez konie.
120. Rozrywanie tułowia na wpół przez przywiązanie ofiary do dwóch przygiętych drzew i następnie ich uwolnienie.
121. Wrzucanie dorosłych w płomienie ognia palącego się budynku.
122. Podpalanie ofiary oblanej uprzednio naftą.
123. Okładanie ofiary dookoła słomą-snopem i jej podpalenie, czyniąc w ten sposób pochodnię Nerona.
124. Wbijanie noża w plecy i pozostawienie go w ciele ofiary.
125. Wbijanie niemowlęcia na widły i wrzucanie go w płomienie ognia.
126. Wyrzynanie żyletkami skóry z twarzy.
127. Wbijanie dębowych kołków pomiędzy żebra.
128. Wieszanie na kolczastym drucie.
129. Zdzieranie z ciała skóry i zalewanie rany atramentem oraz oblewanie jej wrzącą wodą.
130. Przymocowanie tułowia do oparcia i rzucanie w nie nożami.
131. Wiązanie – skuwanie rąk drutem kolczastym.
132. Zadawanie śmiertelnych uderzeń łopatą.
133. Przybijanie rąk do progu mieszkania.
134. Wleczenie ciała po ziemi, za nogi związane sznurem.
135. Przybijanie małych dzieci dookoła grubego rosnącego drzewa przydrożnego, tworząc w ten sposób tzw. “wianuszki”.
Źródło: Na Rubieży (Nr 35, 1999 r.)
(…)
http://www.ivrozbiorpolski.pl/index.php?page=135metod
* JAROSŁAW PRZEPROŚ za BANDERĘ! *
.
.
AGRESYWNE ZACHOWANIE OSÓB powiązanych, z działającą na terenie POLSKI, ORGANIZACJĄ *PIS*, której przewodzi JAROSŁAW KACZYŃSKI – znany ostatnio z WYSTĄPIEŃ u BOKU NEOBANDEROWCÓW na KIJOWSKIM MAJDANIE, podczas ZBROJNEJ REBELII, ZORGANIZOWANEJ na UKRAINIE, w wyniku której do tej pory ŚMIERĆ poniosło około 100 OSÓB i od WŁADZY został usunięty PRAWOWITY PREZYDENT PAŃSTWA, WIKTOR JANUKOWYCZ /mający polskie pochodzenie/.
*****
Nowy baner Sławomira Zakrzewskiego poruszył ważne kwestie rozliczeń historycznych wewnątrz-słowiańskich, wewnątrz-polskich i wewnątrz-prawicowych. Podczas comiesięcznego wiecu przy Krzyżu pod pałacem prezydenckim doszło do przepychanek.
Właśnie dostałem wiadomość od Doktora Pałuski, wybitnego polskiego okulisty o tym, że był świadkiem i sfilmował ciekawe wydarzenie.
SŁAWOMIR ZAKRZEWSKI, MARIAN CZAJKOWSKI i BARTŁOMIEJ KURZEJA z banerem:
„JAROSŁAW PRZEPROŚ ZA BANDERĘ!”
stali w pobliżu tłumu Polaków, zwoływanych co miesiąc przed pałac prezydencki – dla upamiętnienia katastrofy (zamachu?) w Smoleńsku (ewentualnie w Warszawie?) z 10-go kwietnia 2010.
DOSZŁO do PRZEPYCHANEK z OSOBAMI, które UPATRUJĄ NADZIEJĘ POLITYCZNĄ w JAROSŁAWIE KACZYŃSKIM.
ZŁAMANIU ULEGŁO jedno DRZEWCE TRANSPARENTU, złamane KRZEPKĄ DŁONIĄ jakiegoś AKTYWISTY PRO-MAJDANOWEGO.
Dali się przy okazji poznać najaktywniejsi, znakomici działacze prawicowi; w obronie Prezesa Jarosława stawał Pan Andrzej Wernic, a w obronie banera Slawomira Zakrzewskiego – dzielnie gardłował Bartłomiej Kurzeja i Marian Czajkowski.
Nierozpoznani (na razie) ludzie, krzyczeli, że Zakrzewski i pozostali ludzie od banera to „PACHOŁKI PUTINA” i „PROWOKATORZY”.
Policja sprawnie wystąpiła w roli sędziego i rozjemcy, i kordonem oddzieliła rozemocjonowany tłum od naszych banerowców. (…)
Oto film Doktora Pałuski, który jest tutaj:
http://eugeniuszsendecki.neon24.pl/post/107064,jaroslaw-przepros-za-bandere-klocimy-sie-o-ukraine
no comment
Pingback: Ludobójstwa dokonane na Polakach | Justice4Poland